Magrita (1976)
Gevoelig ben ik altijd geweest. Bewust ook. Van jongs af aan filosofeer ik graag en vraag ik me af: wie ben jij en wie ben ik? Wie zijn wij echt? Sinds ik een jaar of 20 ben, krijgt dat steeds meer vorm en inhoud op het gebied van persoonlijke groei en ontwikkeling. Dat is wat ik doe en dat is wat mij eindeloos interesseert.
Er waren in mijn leven meerdere belangrijke keerpunten. Momenten waarop het leven anders verliep dan ik had gedacht. Dat bleken kansrijke momenten van groei, omdat het momenten waren waarop mijn perspectief veranderde, en ik nieuwe inzichten kreeg. Daar smul ik van 🙂
Eén keerpunt wil ik hier graag toelichten.
Binnen een half jaar na de geboorte van ons eerste kind, werden wij als ouders allebei en kort na elkaar geconfronteerd met een ernstige, dodelijke ziekte. Voor mij als moeder was het ingrijpend om na het geven van nieuw leven, geconfronteerd te worden met de eindigheid ervan. De paradox was groot.
Op school leer je over je brein. In je sociale leven leer je over vriendschappen en relaties. In het leven zelf leer je over de ziel. Ik leerde in de jaren die volgden op deze heftige periode, over de ziel.
Het werden rijke jaren. Spirituele ervaringen lieten mij zien dat ons leven na de dood gewoon doorgaat. Ik kreeg een kijkje achter de schermen. Mocht ervaren hoe wij geleid worden. Ik mocht inzien dat wat wij waarnemen in onze 3 dimensionale wereld slechts een fractie is van de grootsheid van het universum waar wij deel van uitmaken.
De zeilboot waarmee ik door het leven vaar, heeft hiermee een diepere kiel gekregen.
Het maakt mij nog bewuster van de weg die ik wil gaan. Van keuzes die ik maak. Het maakt mij nog bewuster van de boodschap die ik wil uitdragen: jij bent hier niet zomaar op deze planeet beland. Het was een bewuste keuze. Jij doet er toe. Je hebt iets te brengen, een uniek talent waarvan je mag uitdelen. En je komt hier iets wezenlijks leren. Iets waar je écht wat aan hebt.
